چرا پایداری فشاری یک عامل حیاتی در انتخاب TPE، TPR یا TPV برای کاربردهای آب‌بندی است؟

**فشار ماندگی** یک ویژگی ماده است که میزان تغییر شکل دائمی یک ماده را پس از قرار گرفتن در معرض نیروی فشاری مداوم در یک دوره زمانی، معمولاً در دمای بالا، اندازه‌گیری می‌کند. برای کاربردهای آب‌بندی—جایی که **TPE**، **TPR** یا **TPV** برای واشرها، اورینگ‌ها و آب‌بندهای هوا استفاده می‌شوند—مقدار فشار ماندگی کم کاملاً حیاتی است. اگر ماده دچار فشار ماندگی بالایی شود، آب‌بندی با گذشت زمان از بین می‌رود زیرا ماده توانایی خود را برای اعمال فشار و بازیابی شکل اولیه خود از دست می‌دهد که منجر به نشتی و خرابی اجزا می‌شود.

در مقایسه این سه ماده، **TPR** عموماً بالاترین (بدترین) فشار ماندگی را نشان می‌دهد و آن را برای کاربردهای آب‌بندی استاتیک و طولانی‌مدت کمتر مناسب می‌کند. **TPE** استاندارد بهبود متوسطی را ارائه می‌دهد. با این حال، **TPV** به طور مداوم کمترین (بهترین) عملکرد فشار ماندگی را در طیف وسیعی از دماها ارائه می‌دهد. این عملکرد برتر نتیجه مستقیم پیوند متقابل دینامیکی در TPV است که خاصیت ارتجاعی دائمی لاستیک ترموست را تقلید می‌کند. برای کاربردهای آب‌بندی سخت و طولانی‌مدت در خودرو یا ماشین‌آلات صنعتی، TPV انتخاب ارجح است زیرا فشار ماندگی عالی آن تضمین می‌کند که آب‌بندی یکپارچگی و نیروی آب‌بندی خود را در طول عمر محصول حفظ می‌کند و قابلیت اطمینان و دوام بی‌نظیری را ارائه می‌دهد.